قانون ورشکستگی

ورشکستگی فرآیند قانونی است که طی آن یک فرد یا یک سازمان مجاز است هر گونه بدهی قانونی را که بدهکار متحمل شده است بازسازی، کاهش یا حذف کند.

سه نوع عمده ورشکستگی وجود دارد: فصل های 7، 11، و 13.

فصل 7 ورشکستگی

این هم برای افراد و هم برای سازمان ها صدق می کند. این فرآیندی است که طی آن بدهکار تمام بدهی‌ها و بدهی‌ها و دارایی‌های خود را فهرست می‌کند و دادگاه ورشکستگی از طریق دفتر امین ایالات متحده، همه دارایی‌ها را می‌گیرد و آنها را به پول نقد تبدیل می‌کند و هر یک از آنها را پرداخت می‌کند. طلبکاران مقدار معینی در پایان فرآیند، تمام بدهی ها پرداخت شده یا تسویه شده تلقی می شود و فرد یا سازمان اکنون می تواند به زندگی خود ادامه دهد، گویی بدهی ها هرگز وجود نداشته اند.
یکی از مهمترین جنبه های این ورشکستگی، ایده معافیت است. این بدان معناست که اموال خاصی وجود دارد که از این روند مستثنی است و توسط متولی ایالات متحده توقیف نمی شود و بدهکار پس از ورشکستگی می تواند ملک را نگه دارد.

فصل 13 ورشکستگی

این فقط برای افراد اعمال می‌شود و فرآیندی است که در آن حجم بدهی‌ها کاهش می‌یابد و یک طرح پرداخت برای پرداخت آنها تنظیم می‌شود. این طرح معمولاً برای چند سال ادامه خواهد داشت و در پایان، بدهکار مسئولیتی در قبال بدهی‌های پیش از تشکیل پرونده ورشکستگی ندارد. این با ورشکستگی فصل 7 متفاوت است زیرا شامل تسلیم اموال فرد برای ارضای بدهی نمی شود.

فصل 11 ورشکستگی

این همان ورشکستگی فصل 13 است، اما برای سازمان‌ها و شرکت‌ها است و فرآیندی است که در آن حجم بدهی‌ها کاهش می‌یابد و یک برنامه پرداخت برای پرداخت آنها تنظیم می‌شود. این طرح معمولاً برای چند سال ادامه خواهد داشت و در پایان، بدهکار مسئولیتی در قبال بدهی‌های پیش از تشکیل پرونده ورشکستگی ندارد. این ورشکستگی با ورشکستگی فصل 7 متفاوت است زیرا سازمان یا شرکتی را درگیر تسلیم اموال برای ارضای بدهی نمی کند.

دعاوی ورشکستگی

این فرآیندی است که در آن بدهکاران و طلبکاران برای حل و فصل اختلافات از دادگاه ورشکستگی کمک می گیرند. رایج‌ترین موارد نقض مقررات توقف و انفصال خودکار است، زمانی که طلبکار تلاش کرده است بدهی را وصول کند که قابل وصول نیست یا ادعا می‌شود که بدهکار مرتکب نوعی کلاهبرداری شده است.